Vlinder

Zaterdag was een prachtige dag. De zon scheen héérlijk. Een perfecte lentedag om in de tuin te werken. Niet helemaal mijn hobby, maar als ik eenmaal bezig ben dan kan ik maar moeilijk stoppen. Er vlogen van allerlei insecten rond. En het viel me op dat er veel meer vlinders en hommels zijn dan vorig jaar. Ik word daar blij van.

Zo onkruid trekkend en in diep in gedachten, vloog er weer een vlinder voorbij. Het vliegen kostte deze vlinder duidelijk moeite, maar hij vond zijn weg van bloem naar bloem. Toen hij dichtbij me op een madelief landde en zijn vleugels uitspreidde, zag ik hoe gehavend zijn vleugels waren. Het lukte om er snel een foto van te nemen met mijn telefoon.

‘Kom eens kijken’, zei ik tegen mijn dochter die met een vriendinnetje op de trampoline in de zon lag te lezen. ‘Gebroken vleugels en tóch kunnen vliegen’. ‘Dat is een mooie quote’, zei het vriendinnetje.

De vlinder vloog verder en al filosoferend ging ik verder in de tuin. En ik bedacht me hoe gaaf het is dat er zoveel mooie metaforen in de natuur te vinden zijn.

Zo vond ik laatst een Amaryllis in de voorraadkast, die uit de papieren verpakking naar buiten was gegroeid, en zomaar in het donker was gaan bloeien. De steel nog helemaal wit van het weinige licht. Ik was allang vergeten dat ik de bol een tijd geleden gekocht had. Maar hij liet zich niet tegenhouden door donker, kou of de verpakking… hij groeide dwars door alles heen naar buiten.

Zowel de vlinder als deze bol zie ik als een bemoediging voor een ieder die het gevoel heeft in het donker te leven; zelfs dan kan je nog bloeien of … vliegen!