EEN SPRANKJE LICHT
De decembermaand komt al snel dichterbij. Op het moment van dit schrijven is het nog 31 dagen tot kerst. Voor de één een feest om naar uit te kijken en brengt kerst een sprankje licht in een donkere tijd: lichtjes, gezelligheid, kerstboom, kerstmuziek op de radio, lekker eten en even alles om je heen vergeten. Voor de ander is kerst juist een moment van herinneringen aan mensen die we missen. We tellen de dagen of jaren zonder die persoon. En hoewel de herinneringen warm kunnen zijn, kan het gemis weer voelen als de dag van gisteren. Je voelt je eenzaam en alleen, zelfs als er toch mensen om je heen zijn.
Misschien lijkt het leven je door de vingers te glippen, omdat je ziek bent of steeds meer moet inleveren omdat je ouder wordt. Of omdat je door alle maatregelen rondom corona steeds meer op jezelf teruggeworpen bent en je eenzaam voelt in een samenleving waarin ‘hart voor elkaar’ meer ‘hard voor elkaar’ geworden is.
ROUW
Zelf ben ik niet zo’n fan van kou. Hoewel ik in december geboren ben houd ik toch meer van het begin van de herfst, als de bladeren nog aan de bomen hangen in de mooiste kleuren en het zonlicht sprankjes licht door de takken straalt. De kale takken in de winter vertellen me dat het koud is buiten en laten me liever binnenblijven. Het liefst voor een knapperend haardvuurtje met een lekkere cappuccino en een goed boek of gezelschapsspelletjes met de mensen dichtbij me. Het zijn de momenten dat ik stil word gezet en ik intens dankbaar kan zijn voor de kleine dingen die zoveel betekenen.
Maar hoe werkt zoiets als die warmte is weggevallen? Als er rouw in je leven is gekomen doordat er geen partner meer is met wie je samen kunt kijken naar je kinderen, elkaars blik vangt en precies weet wat de ander denkt? Als het huis leeg is en donker als je thuiskomt en het bed zo koud? De kamer van je kind leeg blijft? Als je lichaam langzaam opgeeft omdat je ziek bent of door ouderdom? Als je zorgen hebt over je kind dat wordt gepest of niet mee kan komen op school? Of als jouw verlangen naar kinderen onvervuld blijft? Als anderen er vrolijk op los lijken te leven en jij klap op klap krijgt? Wat houdt jou dan in beweging? Wat is het sprankje licht wat jou hoop geeft om door te gaan met leven?
Als ik iets heb geleerd van rouwen is het wel dat het hard werken is. En als je rouw van dichtbij hebt meegemaakt door het verlies van iets of iemand die je dierbaar was, dan zal je dat vast beamen. Rouwen maakt je moe. Het kost bakken energie. Het is onvoorspelbaar en gaat op en neer.
LUISTEREN, LUISTEREN, LUISTEREN
Het boek ‘Helpen bij verlies en verdriet’ geschreven door Manu Keirse, begint met de zin: “Hoe je mensen kunt helpen in verdriet? Eerst en vooral moet je luisteren. En daarna moet je luisteren. En als je dit hebt gedaan, probeer dan nog eens te luisteren.”
In deze dagen die steeds korter worden richting kerst nodig ik je uit om onvoorwaardelijk te luisteren. Luister naar het verhaal van een ander zodat de ander ruimte ervaart om zijn of haar verdriet te delen. Wacht niet tot de ander erover begint, maar vraag eens hoe die persoon het verlies heeft ervaren en hoe dit zijn of haar leven op dit moment beïnvloed, ook als het verlies al een tijdje geleden is. Op die manier kan jij een sprankje licht brengen aan een ander. Als we dat allemaal voor één persoon om ons heen doen, dan zijn de donkere dagen voor kerst, toch een stukje lichter.
Want rouwen kan je niet alleen, daar heb je anderen voor nodig.
“Tijd heelt geen wonden, mensen helen wonden”.
Loop je vast en weet je niet goed hoe je met je zorgen of verdriet om moet gaan? Verlang jij naar een sprankje licht in je leven? Sprankjelicht psychosociale therapie biedt rouw- en verliesbegeleiding. Kijk hier voor meer informatie.
Je bent welkom met jouw verhaal.
