Kostbare momenten in praktijk Sprankjelicht
Charlotte komt binnen met een verlegen lach op haar gezicht. Vandaag zie ik haar voor de derde keer.
“Ik ben er klaar voor” zegt ze.
Als ik vraag waar ze klaar voor is, wrijft ze in haar handen en zegt: “Voor de poppetjes!”.
De vorige keer heb ik verteld over mijn werkwijze en dat ik vaak Playmobil gebruik ter ondersteuning.
Tijdens de kennismaking vertelde Charlotte het spannend te vinden in therapie te komen. “Ik ben zo bang wat er allemaal los kan komen”. “Ik heb het gevoel dat dan mijn hele wereld in kan storten, maar ik voel gewoon dat ik geen andere keus heb, óf dit leven wat ik niet wil, óf een sprong in het diepe”.
Ondertussen dat ik de doos met Playmobil pak, praat Charlotte over haar werk. Ze is duidelijk gespannen en let precies op wat ik doe.
Om het een en ander uit te leggen pak ik uit de bak met Playmobil een vrouwelijk poppetje, een mannelijk poppetje, en een kind poppetje in het rood gekleed. Deze zet ik op het tafeltje dat schuin voor ons staat. Charlotte luistert aandachtig naar wat ik kort vertel over de gezonde en ongezonde ontwikkeling van het kind.
Er valt een stilte. Charlotte buigt wat voorover en kijkt naar de poppetjes.
Als ik mijn kopje koffie pak, stoot ik per ongeluk met mijn voet tegen het tafeltje. Het vrouwelijke poppetje valt om. Charlotte kijkt ernaar en een ogenblik later slaat ze haar handen voor haar ogen en begint te huilen. “Dat is mijn moeder!” roept ze snikkend. “Ik dacht dat ze er altijd voor me was, maar ze lag altijd in bed als ik thuis kwam uit school, en dan moest ik muisstil zijn en ik mocht nooit een vriendinnetje mee”. “Ik zie het nu opeens, nu ze valt en daar zo ligt!”.
Een tijd lang praten we over de herinneringen aan haar jeugd. Over de manier waarop ze rekening heeft gehouden met haar moeder, voor haar is gaan zorgen en daardoor de rollen zijn omgedraaid. Over de rol die haar moeder nog steeds speelt in haar leven, en het gevoel dat Charlotte er alles aan doet om goedkeuring te krijgen, maar diep van binnen steeds ervaart: ‘Ik ben niet goed genoeg’.
Het uur vliegt voorbij. Aan het eind zegt Charlotte: “Ik heb nog een hele weg te gaan, maar ik voel me zó opgelucht, het is net of ik 10 kilo lichter ben”.
Gedurende de rest van het traject ontdekt Charlotte welke impact de overtuiging ‘niet goed genoeg’ op haar leven heeft gehad. Langzamerhand leert ze zich een door haar zelf geformuleerde gedachte eigen te maken: ‘ik ben net zoveel waard als ieder ander’. Hierdoor voelt ze zich steeds zelfverzekerder, wat ook haar relatie met haar partner en vriendinnen positief beïnvloed.
Als ik haar ontmoet voor de laatste sessie, haalt Charlotte het moment met het vallende poppetje aan. Ik pak de poppetjes er nog eens bij en vraag Charlotte ze op tafel te zetten.
Charlotte zet ze alle 3 dicht bij elkaar met de armen uitgestoken: “Lieve mam, je mag nu wel weer gaan staan, want ik hoef niet meer voor jou te zorgen, ik zorg nu voor mijzelf”.
Bedankt Charlotte voor deze kostbare momenten die ik met je mee mocht lopen in jouw traject!
Worstel je, net als Charlotte met negatieve gedachten? Lukt het je niet goed om positief over jezelf te denken? Dan kan psychosociale therapie helpend zijn. Kijk hier voor meer informatie.
(* i.v.m. privacy is Charlotte ene gefingeerde naam, verhaal met toestemming geplaatst)